سواری به دوستش گفت: بیا به کوهی که خدا آن جا زندگی می کند برویم. می خواهم ثابت کنم که او تنها بلد است به ما دستور بدهد و هیچ کاری برای رها کردن ما از زیر بار سختی ها نمی کند.دیگری گفت: موافقم. اما من برای ثابت کردن ایمانم می آیم.

هنگامی که به قله رسیدند،شب شده بود.در تاریکی آوایی را شنیدند که گفت: سنگ های پیرامونتان را بار اسبانتان کنید و آن ها را پایین ببرید.

سوار اولی گفت: می بینی؟ پس از چنین بالا رفتنی از کوه، ازما می خواهد که بار سنگین تری را جابه جا کنیم. من که پیروی نمی کنم.

دیگری که خدا را شناخته بود و همیشه در مقابلش سر تسلیم فرود آورده بود فرمان را پذیرفت و انجام داد.

هنگامی که به دامنه ی کوه رسیدند، هنگام سپیده دم بود و نور خورشید، سنگ هایی را که سوار خد شناس با خود آورده بود، روشن کرد.

هر دو شگفت زده شدند، چرا که آن سنگ ها گرانبها ترین و زیباترین الماس هایی بودند که تا به آن روز کسی به عمرش ندیده بود.